ചോരയുടെ ഗന്ധം പരത്തി, ഗാനങ്ങളില്‍ സല്ലപിച്ചു പോകുന്ന പ്രേതകഥകളുടെ അന്ത്യം, വിശപ്പും ദാഹവും, പക്ഷെ വേദനകളില്ലാത്ത, ഓര്‍മ്മകളിലും ഹൃദയത്തിലും ജീവിക്കുന്ന, ആകാശത്തിലേക്ക് പറന്നകലാന്‍ കഴിയാത്ത കുറേ നിമിഷങ്ങളാണ്.
കുറേയധികം സ്വപ്നങ്ങളും, വേദനകളും പേറിയിരുന്നു ജെന്നിയായ് എത്തുന്ന നസ്രിയയുംചേരുന്നതാണ് ആ നിമിഷങ്ങള്‍.
യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളില്‍ നിസ്സഹായരാകുന്ന മനുഷ്യജന്മങ്ങളാണ് ജോഷുവായി എത്തുന്ന പൃഥ്വിരാജ്.
ഉള്ളില്‍ ഉരുണ്ടുകൂടുന്ന ഇരുട്ടില്‍, ഭയമുണ്ടാകുന്ന മുറിവുകള്‍ വളരെ മനോഹരമായി ചിത്രീകരിക്കാന്‍ ജോഷൂവിലൂടെ അജ്ഞലി മേനോന് കഴിഞ്ഞു.
ദുഃഖങ്ങള്‍ ചിലരുടേയൊക്കെ തിരിച്ചറിവുകളാണ്.
ജെന്നിയുടെ മരണം ജോഷുവിലുണ്ടാക്കുന്ന വെളിച്ചം പോലെ.
മരണത്തിലും യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ വിളിച്ചോതുന്ന കുഴിമാടങ്ങള്‍ പറയുന്നതും അതുതന്നെയാണ്.
പക്ഷെ എന്നിട്ടും ജോഷുവിന്റെ കണ്‍വെട്ടങ്ങളില്‍ ജെന്നി പറന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് അതിസാധാരണതയില്ലാത്ത ചിലപ്പോഴൊക്കെ എല്ലാവരും കൂടെയുണ്ടെന്ന തോന്നലിലേക്കുതന്നെ തിരിച്ചെത്തുന്നതാണ്.
ആ വരികളിലൂടെ തന്റെ പഴയകാലങ്ങളിലേക്ക് ഓടിയിറങ്ങുകയും, വീണ്ടും വര്‍ത്തമാനത്തിലേക്കുതന്നെ ഓടിക്കേറുകയും,
അന്ത്യത്തില്‍ തന്നെ തിരിച്ചറിയുമ്പോള്‍ തള്ളിമാറ്റാന്‍ കഴിയാത്ത ചില ശൂന്യതകള്‍ ബാക്കിനില്‍ക്കുകയാണെന്ന തിരിച്ചറിവ് കലങ്ങിമറിയുന്ന കഴിഞ്ഞുപോയ അതേ മുറിവുകളിലേക്കുതന്നെ തിരിച്ചെത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
അതാണ് ജീവിതമെന്ന് കണ്ടുനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ മണ്ണിന്റെ ഉടലുകള്‍ വേരുകളായ് കായ്കളായ് ഓരോ ജീവനുകളിലും പടരുന്നു, പറക്കുന്നു.
ആ ചിറകുകള്‍ക്കൊപ്പം താണ് പറന്നുയരാന്‍ കൂടെയുള്ളത് സോഫിയായി എത്തുന്ന പാര്‍വതിയാണ്.
മേഘങ്ങള്‍ ഇരുട്ട് പെയ്യിക്കുമ്പോള്‍ അത് മറഞ്ഞ് വിരിയാനിരിക്കുന്ന മാരിവില്ലില്‍ കാഴ്ചകള്‍ വീശുന്ന സോഫിയയും ,
തണുത്തുവിറക്കുന്ന ആ മഴയത്ത് സ്നേഹത്തിന്റെ ചൂടേകുന്ന അച്ഛനും അമ്മയും മണ്ണിന്റെ ചില്ലകളും, പൂക്കളുമാകുന്നു.
സ്നേഹത്തിന്റെ കൂടെ,
ബന്ധങ്ങളുടെ കൂടെ,
പ്രണയത്തിന്റേയും കൂടെ
ചേര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്ന ജീവിതവും, കായ്ക്കുന്ന പ്രതീക്ഷകളും വീണ്ടും വിത്തായി മരമാകുന്നതുപോലെ.
സിനിമ അവസാനിക്കുമ്പോള്‍ അദൃശ്യവും, എന്നാല്‍ ദൃശ്യത നല്‍കുന്നതുമായ ചിത്രത്തിന്റെ ക്യാമറയെ സൂചിപ്പിക്കാതിരിക്കാന്‍ പറ്റില്ല, കാരണം കഥ പറച്ചലിന്റെ മനോഹാരിതയ്ക്കൊപ്പം സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഒഴുക്കിവിടുന്നത് ക്യാമറയാണ്.
Comments