ഒരിടത്ത് പൂവ് മൊട്ടായി.
മറ്റൊരിടത്ത് ഒരുവന്‍ ജനിച്ചു.
പൂവിനും,മനുഷ്യനും ഒരുമുഖം.
ആ പൂവ് വിരിഞ്ഞു.
ഒരുവന്‍ ജീവിച്ചു.
അപ്പോള്‍ കാലത്തിന്റെ മുഖം.
പൂവ് കരിഞ്ഞു.
ഒരുവനും.
ആസമയം നിദ്രയിലേര്‍പ്പെട്ട മുഖം.
പൂവ് മണ്ണായി.
ഒരുവന്‍ സ്മരണയുമായി.
അന്നേരമൊക്കേയും നിറഞ്ഞ മുഖങ്ങള്‍ മാറി.
ജീവിതത്തിന്റെ കാല്‍പ്പാടുകള്‍ മുദ്രകളാക്കി,
എവിടെന്നോ ചിരിക്കുന്ന മുഖം.....

Comments

Popular posts from this blog